Zo... het begin is er

Mijn eerste verhaal staat gepubliceerd. Het is niet het eerste verhaal wat ik geschreven heb, dus er zullen er nog meer volgen, want daarvoor is deze blog aangemaakt.
Het genre waar ik hier in schrijf is erotica. Veel van mijn verhalen zijn echter BDSM getint, dus hou je niet van kinky of meer, stop dan hier met lezen.
Voor degenen die wel de interesse hebben.... veel leesplezier. Heb je vragen? Stel ze maar, ik beantwoord ze zo goed ik kan.


liefs,
Breyana

Fantasie

Dat op een zwoele zomeravond een voor mij lang gekoesterde fantasie uit zou komen, had ik niet kunnen bedenken als ik samen met Eric, mijn collega agent, bijna aan het einde ben van onze lopende patrouille door het park in ons werkgebied. Ondanks dat het pas acht uur 's avonds is, is het is al bijna donker als mijn 'avontuur' begint.

 

     Zodra Eric en ik het park uitlopen, zie ik dat er een bestelbus naast onze dienstauto staat. Nu is dat op zich niet vreemd, maar de bus staat daar met een lopende motor, zonder verlichting en dat vind ik vreemd, dus ik besluit om te kijken wat de reden daarvan is. Als ik vlak bij de achterdeuren van de bus ben, schrik ik echter van een brul die Eric geeft.

    Meteen gebeurt er van alles tegelijk. Beide deuren worden opengegooid. Er springt een man uit, waarvan het gezicht is vervormd door een kous of panty. Mijn hand gaat onmiddellijk naar mijn wapenstok, maar meteen worden mijn polsen van achteren vastgegrepen. Ik draai verbaasd mijn hoofd om, omdat ik niemand achter mij verwacht. Voordat ik echter kan zien wie mij vast heeft gegrepen, wordt er een donkere zak over mijn hoofd getrokken en krijg ik een duw in mijn rug.

     Ik bots tegen een lichaam op.  In een vloeiende beweging word ik vastgegrepen en omgedraaid. In dezelfde seconde wordt er een hand stevig over mijn mond gelegd. Er ontwaakt een oerinstinct in mij. Met alle kracht die ik heb vecht ik om los te komen, maar tegen de twee sterke armen die mij nu meeslepen, ben ik niet opgewassen.

     Ik schreeuw om hulp van Eric, die er moet zijn, maar de schreeuw wordt gesmoord door de hand. Ik schreeuw weer zodra de hand over mijn mond verdwijnt, maar ook dat helpt niet.  Zonder pardon word ik de bus in geduwd, waarna ik op mijn buik op de laadvloer beland.

    Een tel later wordt mijn schreeuwen bestraft door een knie in mijn rug en een hand die de zak om mijn hoofd en daarmee ook mijn haren grijpt. Mijn hoofd wordt naar achteren getrokken. Op hetzelfde moment glijdt er een andere hand om mijn keel.

"Als je leven je lief is, dame, kun je maar beter héél stil zijn. Beweeg of gil en ik knijp je strot eraf, begrepen?"

     De bedreiging valt samen met het geluid van sluitende deuren. Vrijwel meteen voel ik ook een schok van de bus die achteruit rijdt. Het dreigement wordt kracht bijgezet door het licht knijpen van de hand, terwijl de bus in zijn vooruit wordt geschakeld en wegrijdt.

     Ik besef dat ik mij maar beter gedeisd kan houden, dus ik knik. Dat verandert weinig aan de positie waarin ik lig. Het verlicht niet de druk van de knie in mijn rug. Wel krijgt mijn nek het iets minder te verduren, want de hand om mijn keel verdwijnt. Niet dat het van veel invloed is, want de hand duwt nu mijn hoofd tegen de vloer.

    Dan komt Eric in mijn gedachten. De angst slaat mij even om het hart. Waarom heeft hij niet ingegrepen? Het enige antwoord wat in mij opkomt is dat Eric dat niet kon, maar voordat ik daar verder over na kan denken, vermindert de bestelbus alweer vaart.

    Het hellen van de bus betekent afslaan. Geknars van de wielen betekent grind. Niet veel later wordt de bus tot stilstand gebracht. Weer slaat mijn hart op hol, maar nu van spanning. Ik moet alert blijven. Iedere vezel in mijn lijf bereidt zich voor op een ontsnappingspoging als ik een deur open hoor gaan.

     Nog voordat de druk op mijn rug en hoofd verdwijnt word ik bij mijn enkels gegrepen. Er moet dus nog een ander persoon zijn. De chauffeur, natuurlijk! Stom! Ik geef mij echter ook aan hem niet gewonnen. Zodra de druk van mijn rug verdwijnt, begin ik te trappen. Weer haalt dat niets uit, want ik word zonder pardon de bus uitgesleurd. Zodra ik op mijn voeten sta, verdwijnen de handen echter. Ik bereid mij voor om te rennen, maar ook daar krijg ik geen kans voor. Weer glijdt er, van achter mij, een hand om mijn keel en een arm om mijn middel.

"Luister, slet, ik heb niet al deze moeite genomen om met je te vechten. Dit is je laatste waarschuwing. Nog één keer en je gaat out!"

     Verschrikt draai ik mijn hoofd richting het stemgeluid. De stem klinkt heel bekend, maar ik kan hem niet plaatsen, dus geef ik mij nog steeds niet over. Ik trap hard naar achteren, in de hoop een voet te raken. Het lukt, maar het is niet genoeg. Ik hoor een vloek, terwijl de hand begint te knijpen. Deze keer stopt de hand echter niet als mijn adem stokt. Ik raak nu echt in paniek. Een angstige minuut later besluit mijn lichaam dat ademtekort een mooie aanleiding is om 'het licht uit te doen'. 

 

    Op het moment dat ik weer bijkom, merk ik dat ik, volledig naakt, op mijn buik lig op iets wat ik definiëren kan als een baal stro. Sprieten prikken in mijn buik, borsten en zij. Ik lig slechts tot mijn heupen erop. Ik sta op mijn voeten, aan mijn enkels gebonden, met mijn benen wijd gespreid.  Mijn polsen zitten in boeien op mijn rug, mijn armen zijn gefixeerd met touw net boven mijn ellebogen. De kap is vervangen door een blinddoek, maar nu is ook mijn mond gesnoerd met een grote ballgag. Ik ben zo weerloos als het maar kan.

     In een flits begrijp ik de angst waar vrouwen op het bureau, die een ontvoering hebben meegemaakt, het over hebben. Plots ben ik ook een slachtoffer en dat zint mij net zo min als dat ik vast sta. Wat mij echter nog minder zint, is de reactie van mijn lichaam.

     Mijn tepels staan recht vooruit en dat kan niet van de kou zijn, want de ruimte waarin ik ben is warm genoeg. Het vocht tussen mijn dijen is ook geen zweet en de spanning in mijn buik is niet van angst. Dan hoor ik gedempte stemmen achter mij.

     Meteen ben ik weer alert en ik kan amper de woede onderdrukken als er een hand via mijn bilnaad over mijn vrouwelijkheid glijdt. In een reflex wil ik mijn benen sluiten, maar dat gaat niet.  Mijn woede is echter op mijzelf gericht, als ik merk hoe heftig mijn lichaam reageert op de aanraking. De woede uit zich in een dierlijk gegrom vanwege de gag die in mijn mond zit en ik vecht zó hard tegen de touwen om mijn ellebogen en enkels, dat ik mijzelf bijna verwond.

   Bijna, want mijn dierlijk gegrom gaat over in een geile kreun als de hand verder gaat met strelen. Mijn lichaam verraadt mij, als geil net zo makkelijk langs mijn benen druipt als het speeksel langs mijn kin. De weerloosheid maakt mij, net als wanneer Meester mij vastzet, week en gewillig. Vergeten is de woede in de opwinding die volgt als ik iets warms tegen mijn schaamlippen voel. Schaamteloos kreun ik als die warmte mijn vrouwelijkheid in glijdt.

     Langzaam begint mijn belager te stoten, wat nog meer opwinding opwekt. Dat ik ontvoerd ben, blijkt voor mijn lichaam geen probleem. Op zijn ritme duw ik mijn billen naar achteren. Zijn handen grijpen mijn heupen. Het ritme versnelt, mijn hartslag ook. Mijn gedachtes zijn allang niet actief meer. Ik vaar mee op de golven van extase, net zolang tot ik mijn belager hoor kreunen.

     Ik begin te smeken, maar voor een ander soort verlossing. Die krijg ik ook. Een paar flinke stoten van mijn belager laten mij in het gat van een heftig orgasme duikelen. Dat laat hém weer niet onberoerd. Met een haast dierlijke grom bereikt ook mijn belager zijn hoogtepunt en dan rest mij niets anders dan uithijgen, totdat een wel heel bekende stem zegt: "Mijn hartelijke dank, Meester Ernesto. Ik denk dat dit genoeg straf is voor Mijn loslippige sletje."

    Schrik en opluchting razen door mijn lichaam bij het besef dat deze hele ontvoering in scene is gezet door mijn Meester en een andere Dominant. Op hetzelfde moment wordt de blinddoek van mijn ogen gehaald. Ik kijk naar het glunderende gezicht van mijn Meester. Dan kijk ik omhoog.

    Als blikken echt hadden kunnen doden, had ik mijn collega's de dood moeten melden van Eric, die staand naast mijn Meester, met een nog bredere grijns op zijn gezicht, zijn broekriem aanhaalt.

     Het schaamrood vliegt naar mijn wangen, als het tot mij doordringt dat Hij de Dominant is, waar ik tijdens een chat tegen gezegd heb dat een ontvoering mij wel spannend leek. Zijn grijns wordt echter breder als Hij zegt: "Graag gedaan, Meester Frank, maar gezien de blik in haar ogen, denk ik dat U ons lieve meisje maar beter even in de touwtjes kunt laten, anders zou ik nu best wel eens een probleem kunnen hebben."

Breyana gaat bloggen!

Hier het eerste blog. Ter test alleen maar eigenlijk.
In de hoop en de verwachting dat er nog vele zullen volgen.

Tot snel!

Breyana.